İMAM-I GAZZÂLÎ, Şu anda İran sınırlarında bulunan, yetiştirdiği âlimler ve devlet adamlarıyla tanınan Tus’ta, 1058’de doğmuştur. Hüccetü’l-İslâm ve Zeynü’d-din gibi lakaplarıyla anılır. Eğitimine Tus’ta başlamış, Cürcan’da devam etmiştir. 1080’de Nişabur’daki Nizamiye Medresesi’ne girmiş ve dönemin en tanınmış bilginlerinden ders almıştır. “Gazzâlî derin bir denizdir” dediği hocası Cüveynî’nin vefatı üzerine 1085’de, Nizamülmülk ile tanışarak saygıyla karşılanmış, seçkin edebiyatçılar ve ilim adamlarının bulunduğu çevresinde altı yıl kalmış ve Nizamülmülk tarafından 1091’de Bağdat Nizamiye Medresesi müderrisliğine tayin edilmiştir. Dört yıl süren bu görevinden sonra 1095’de metafizik, bilgi problemi ve ahlâkî konularda yaptığı sorgulamaları sonucu kendisinin dünya ilgileriyle boğulduğu, faaliyetlerinin ahiret için bir faydası olmadığı, makam-mevki ve siyasetin kısıtlayıcı ve boğucu ortamından uzaklaşmak düşüncesiyle girdiği entelektüel kriz sonucu malını muhtaçlara dağıtarak Bağdat’ı terk etmiş, on yıl insanlardan uzak, inziva hayatı yaşamıştır. Bu dönemde bütün zamanların en önemli eserlerinden olan İhyâu Ulûmi’d-Din’i tamamlamıştır. Bağdat’tan sonra Şam’a gitmiş, iki yıl boyunca Emeviye Camii’ne çekilerek nefsini terbiye etmek, ahlâkını güzelleştirmek, kalbini arındırmak maksadıyla riyazet ve mücahede ile meşgul olmuştur. Daha sonra Kudüs’e ve Hicaz’a gitmiş 1097’de memleketine geri dönmüştür. Horasan da iki yıl kaldıktan sonra Nişabur’a gelerek (1106) “O zaman mevki kazandıran ilmi öğretiyordum... şimdi ise mevki terk ettiren ilme çağırıyorum…” dediği Nizamiye Medresesi’ndeki eski görevine başlamıştır. Üç yıl sonra 1109’da asıl memleketi Tus’a dönmüş, 1111’de de vefat etmiştir.